Goedele: binnenkort in uw krantenwinkel, én in Montpellier: Ontdek jezelf. Begin bij de wereld.

Nooit gedacht dat ik die slogan van de KULeuven ooit zo letterlijk ging nemen. ‘De wereld’ klinkt misschien een beetje ambitieus maar ik mag op z’n minst zeggen dat ik nu ook een andere wereld heb leren kennen.

Ik wil mij alvast/weeral verontschuldigen voor de langdurige afwezigheid van enig blogbericht maar het is waarschijnlijk wel duidelijk dat het leven in en rond Montpellier meer dan mijn tijd opeiste.

Het is moeilijk om de afgelopen 2 maanden samen te vatten. Ik ga dat ook helemaal niet proberen, hou het bij een kleine impressie en verwijs u voor meer details door naar een live-gesprek in België.

Er was een nachtje op het strand met gitaar, wijn en dekbedden; een spannende kerstboom-nacht ; Avignon; een galabal; een tripje naar Madrid en Delphine;, enkele gezellige diners; gezang; een paar verjaardagen; talloze feestjes en lange nachten (of zeer korte, zoals u wil); Narbonne en Béziers; kerstmarktjes; een Noël-apéro, vele andere apéro’s, een 10-daagse in België; een spetterend nieuwjaarsfeest; sneeuw in Montpellier; strandbezoek in volle zon; een ladies-night; examens; er was ook Toulouse; een mega-raclette avond; smoothies; de carousel op de comédie; een skivakantie om U tegen te zegge. Er was zoveel meer en er waren veel ‘laatste keren’, te veel afscheid nemen en opeens waren er ouders.

Ouders die ik uiteraard graag zie maar toen niet graag zag komen. Dat wilde zonder gemaar zeggen dat het ook voor mij tijd was om terug huiswaarts te keren. En toen was het dus gedaan. En ja, er zijn traantjes gevloeid. Het is te kort geweest, het is zo mooi- zelfs perfect- geweest maar dat laatste stukje afscheid nemen viel iedereen zwaar. We probeerden onszelf en de anderen bewust te maken van de letterlijke vertaling van ‘Au revoir’. En oh wat hoop ik dat we dat ook allemaal letterlijk gaan nemen.

Ik ben ondertussen al een week terug maar er gaan niet veel uren voorbij waarbij ik niet terugdenk aan ons geweldig avontuur. Een depressie is er gelukkig nog niet van gekomen, de glimlach is nog steeds dichtbij als ik wegdroom. We hebben dan ook ‘pas mal de’ herinneringen die op z’n minst een lachje opeisen.

Het is zo moeilijk te beschrijven voor diegenen die het nooit hebben meegemaakt. Het is zo verrijkend, verruimend en zo intens. Nooit had ik gedacht dat ik op zo’n korte tijd- want zeg nu zelf, wat zijn 5 maandjes in een mensenleven…- zoveel mooie momenten zou kunnen beleven. Dat ik zoveel interessante, open, gepassioneerde, lieve, zotte, enthousiaste, begripvolle,… mensen kon leren kennen. Dat het mij zo zwaar ging vallen om velen daarvan weer achter te laten. Dat ik alles zo verschrikkelijk hard zou missen, dat ik nu vooral terug Goele ben en niet meer Google. Dat ik zo een mooie stad, zoveel nieuwe dingen en visies kon ontdekken en ook zoveel goesting kon krijgen om nog meer van dat tegen te komen.

Ik wil graag iedereen bedanken die erbij was en mee mijn Erasmus heeft gemaakt, jullie waren geweldig! Bedankt Seng, Lieve Smets, KULeuven voor de vlotte regeling. Ook een dankjewel aan de mama en de papa die mij deze kans hebben gegeven. De stad Montpellier die daar in het zuiden zo mooi, praktisch en sprekend ligt te wezen, U was een ideale gastheer. De broer die mij heeft moeten missen en die zelf z’n eerste plannetje in Leuven heeft getrokken ;). De vriendjes en vriendinnetjes hier die mij met een geweldig comité hebben uitgezwaaid en nu ook alweer op hun best terug hebben ontvangen. De volleybalploeg die onze ploeg op de 1ste plaats bracht en die mij, ondanks mijn ondermaats niveau, nu gelukkig graag ziet terug komen. Ik word er nogal sentimenteel van. Ik heb zin om heel de wereld te bedanken!